Imperator

Człowiek władzy

Termin imperium oznaczał w starożytnym Rzymie władzę wojskową, cywilną i religijną. W zależności od rodzaju władzy, mógł ją posiadać dowódca armii, urzędnik lub kapłan. 

Imperatorem nazywano początkowo każdego głównego dowódcę wojsk. Był nim ten, który wydawał rozkazy - od słowa imperare, znaczącego rozkazywać lub rządzić.

W czasach republiki imperatorem również nazywano dowódcę wojsk, niekoniecznie głównodowodzącego. Warunkiem jednak było to, że powinien on zostać zwycięzcą wojny, podczas której śmierć poniosło co najmniej pięć tysięcy nieprzyjaciół. Poległych skrupulatnie liczono. Ponadto wódz musiał zostać okrzyknięty tytułem imperatora przez swoich żołnierzy. 

Senat mógł uhonorować zwycięskiego wodza i przyznać mu triumf, po wcześniejszym złożeniu przez niego sprawozdania z przebiegu wojny i oczekiwaniu za murami miasta na decyzję. Bywało, że takie czekanie na przyznanie triumfu trwało bardzo długo. Przekonał się o tym Lucjusz Licyniusz Lukullus, który otrzymał go w 63 roku p.n.e., po trzech długich latach spędzonych poza Rzymem. 

W czasach cesarstwa sytuacja uległa zmianie, gdyż tytuł imperatora był zastrzeżony wyłącznie dla władców. Podawano go na początku oficjalnego imienia cesarza, bez względu na jego rzeczywiste zasługi wojenne. Wystarczał bowiem sam fakt zwierzchnictwa nad armią.

Wracając do rozkazywania lub rządzenia - do dziś znana jest i wciąż wprowadzana w życie łacińska maksyma divide et impera - dziel i rządź, o której więcej można przeczytać TUTAJ.

GRAMMATICVS