Cezar i Aleksander
Ludzie zawsze potrzebowali autorytetów. Osoby, którą można wziąć za wzór i podążać jej śladem. Tak jak ona pragnęli dokonać czegoś wielkiego.
Starożytni tak samo jak i my dzisiaj, mieli swoich bohaterów. W świecie grecko-rzymskim byli nimi bogowie, herosi, bohaterowie utworów Homera oraz postacie historyczne. Także Juliusz Cezar miał swojego bohatera, o którym wspomina grecki historyk Plutarch w Żywocie Cezara.
Rzecz działa się około 18 lat przed sięgnięciem po władzę w Rzymie, gdy Cezar sprawował urząd kwestora w prowincji Hiszpania Dalsza. Chciał dokonać wielkich rzeczy, zdobyć sławę i władzę. Stanowisko kwestora nie dawało mu pełnej satysfakcji.
Kiedy czytał coś o Aleksandrze Wielkim, przyjaciele spostrzegli, że w pewnym momencie zamyślił się i bardzo zasmucił, a w jego oczach pojawiły się łzy. Zdziwieni towarzysze pytali, co jest powodem jego smutku. Cezar odpowiedział:
Czy nie wydaje się wam, że mam powód do płaczu? Aleksander, będąc w moim wieku, panował już nad tyloma ludami, a ja nie dokonałem jeszcze żadnego sławnego czynu!
GRAMMATICVS