Dyktator w Rzymie

Dyktator w Rzymie

W dzisiejszych czasach słowo dyktator nie kojarzy się pozytywnie. Oznacza bowiem człowieka, który przejmuje władzę nie do końca legalnie, utrzymuje ją siłą, narzuca swą wolę wprowadzając terror. Do tego nie liczy się z obowiązującym prawem, a także z opinią publiczną.

Tymczasem w antycznym Rzymie dyktator pełnił swój urząd zgodnie z prawem, choć było to prawo nadzwyczajne. Dyktatora powoływał urzędujący konsul na wniosek senatu, w szczególnie trudnej dla państwa sytuacji. Wszelkie decyzje podejmowała tylko jedna osoba. Podejmowała je szybko, w sposób zdecydowany i nieodwołalny. Władza dyktatora wygasała po wykonaniu powierzonego zadania, lub po upływie maksymalnie sześciu miesięcy. 

Pierwszym rzymskim dyktatorem był w 501 roku p.n.e. Tytus Larcjusz. Pod koniec okresu republiki urząd dyktatora był nadużywany. Najpierw przez Lucjusza Korneliusza Sullę - został nim bez ograniczeń czasowych, zrezygnował po trzech latach. Następnie przez Gajusza Juliusza Cezara, który przyjął urząd wraz z tytułem dyktatora wieczystego.

Chyba najbardziej znanym dyktatorem w pozytywnym znaczeniu tego słowa był Lucjusz Kwinkcjusz Cyncynat, człowiek godny naśladowania, który stał się legendą antycznego Rzymu. Tekst o nim znajduje się TUTAJ.

GRAMMATICVS